Είναι ένα παγωμένο μεσημέρι, έχω μόλις επιστρέψει από το Ίδρυμα. Η τελετουργία είναι και σήμερα απαράλλακτη: αφήνω το σκούρο πανωφόρι στη ράχη της πολυθρόνας, φορώ ένα νέο ζευγάρι κάλτσες, ετοιμάζω μια κούπα, την ίδια πάντα κούπα, τσάι, και στέκομαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή για να συγχρονιστώ με τη ροή των νέων. Προσπερνώ βιαστικά τα ανιαρά ιστολόγια, τις πληκτικές οικογενειακές ιστορίες, τους υπερφίαλους πλεονασμούς των επίδοξων ποιητών, τις επιφανειακές μουσικές των νέων τραγουδοποιών και παγώνω τη ροδέλα αντικρίζοντας μια γνώριμη φωτογραφία. Πρόκειται πράγματι για την ίδια φωτογραφία εκείνου. Σε τούτη την αναδημοσίευση μάλιστα εκπληρώνει και την προφητεία που είχα εικάσει ότι εσώκλειε, αφού στεγάζει πέντε αράδες αγνώστου ιστολόγου, μαχαίρι στην καρδιά. Είναι ένα κηδειόσημο. Κάποιος άλλος άντρας θεώρησε χρέος του να ενημερώσει τον κόσμο για την απώλειά σου, ίσως για το λόγο ότι ήθελε να μεταβιβάσει τον πόνο του, ίσως διότι πίστευε στην περίτρανη ομορφιά σου που σίγουρα είχε αγγίξει κι άλλα φαντάσματα πλην εμού. Εμείς, όμως, είχαμε ενσωματωθεί, όλως τυχαίως, με κάθε σκαλί που κατέβαινα, αφότου είχα βροντήξει πίσω μου την ξύλινη, παράταιρη πόρτα οργισμένος με την αναισθησία των παρευρισκομένων σε εκείνο τον προσφατως βαπτισμένο εναλλακτικό χώρο με τις θερμές μελωδίες. Είχαμε ενσωματωθεί ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Η προφητεία είναι της οικογενείας του Nobuyoshi Araki στο Winter Journey. Εκείνο το βράδυ τα βλέμματα μας συναντώνται για πρώτη φορά χωρίς εμπόδιο και εύκολα με πείθεις να σε συνοδεύσω πίσω στον ορυμαγδό. Στην ηλεκτρονική οχλαγωγία γνωρίζονται για πρώτη φορά τα σώματά μας ρυθμικά, πιο συγκρατημένα από μέρους σου. Λες δεν σου αρέσουν αυτά τα μέρη, αυτός ο κόσμος, αυτά τα προσωπεία και συμφωνώ μαζί σου θωπεύοντας όπου προφταίνω, με έναν ανεξήγητο φόβο κατα νου, μην μου τελειώσεις. Ύστερα λες θα φύγεις, αν θέλω να με πας σπίτι, και είναι αλήθεια έχω κουραστεί σ' αυτές τις επουσιώδεις εκδηλώσεις καθώς φθάνω πάντα πρώτος, αμήχανα ζητώ πίσω το παλτό μου από τον υπεύθυνο και βγαίνω στους δρόμους ψάχνοντας τρόπους να σκοτώσω το χρόνο μου μέχρι να γεμίσει ο χώρος. Εκείνη τη φορά θυμάμαι, είχα αναμιχθεί σε ένα πλήθος διαδηλωτών που είχαν επιστρατεύσει μια ομάδα ποιητών του δρόμου, εκείνων των εύμορφων, ερωτικών νέων με τα φαρδιά παντελόνια και τη βαριά φωνή που με συνοδεία κοφτών ήχων αυτοσχεδιάζουν εκφράζοντας τον προβληματισμό τους. Ουσιαστικά πρόκειται για άλλο ένα ερωτικό κάλεσμα στο βασίλειο των ζώων. Όλοι οι μαυροντυμένοι , με μπουκάλια μπύρας, είτε με ναρκωτικά, είτε με μια νυχτερινή θλίψη ανά χείρας, είμαστε ερωτευμένοι με τους ραψωδούς. Το ρολόι έχει σημάνει πλέον μιάμιση και είμαστε και οι δυο εκεί, εσύ φοράς το πουκάμισο που τόσο σε κολακεύει, το αθώο βλέμμα σου κι αλήθεια είσαι τόσο ζωντανός όταν τραντάζεσαι στη ράχη του ηχείου. Αρνούμαι βλακωδώς την πρότασή σου μόνο για να μετανιώσω δύο λεπτά αργότερα και να παραγκωνίσω όλο το πλήθος τρέχοντας στο κατόπι σου. Αλλά εσύ έχεις ήδη φύγει και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ.
