Τα πανίερα όργανα

Κανείς δεν περίμενε εκείνη τη βροχή των βλημάτων καταμεσής του καλοκαιριού. Οι μετεωρολόγοι είχαν αποφανθεί με επιστημονική αυστηρότητα και ενοχλητική επιμονή σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης υπό το πρόσταγμα του Μαέστρου: '  Ο Ιούνιος του 2011 θα είναι ο ξηρότερος μήνας όλων των εποχών με θυελλώδεις ανέμους και καθόλου κατακρημνίσματα. Σας απαγορεύω αυστηρά να παραφράσετε την πρόβλεψή μου παρά μόνον για να προσθέσετε αντιπροσωπευτικά παραδείγματα των κατακρημνισμάτων όπως : ψιλόβροχο, χαλάζι, βροχή και χιόνι στο τέλος της ομιλίας σας.' Είχε μια ψυχαναγκαστική εμμονή ο Μαέστρος να κλιμακώνει το λόγο του με τον ίδιο τρόπο που έκανε έρωτα στην Καμίλα. Στην αρχή κολλούσε τα υγρά χείλη του στα δικά της και άφηνε να στάξει σαν από στόμιο ενός μορμολύκειου σάλιο πηχτό και διαυγές που ανάδευε με κυκλικές κινήσεις της γλώσσας έτσι που μερικά λεπτά αργότερα ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις τι ποσοστό του καθενός περιείχε το τελικό μίγμα. Όταν εκείνη κατάπινε το ηδύποτο, όχι με την διεκπεραιωτική ανία μιας γευσιγνώστριας αλλά με το μεθυστικό ενθουσιασμό της παρθενικής σαμπάνιας, ο Μαέστρος σκαρφάλωνε πάνω της γραπώνοντας τις λαβές του διάφανου στήθους της και έσπρωχνε κατά την ανάβαση τους προσαγωγούς της με τα γόνατα, ώστε να έχει τέλεια θέα του υγρού αιδοίου της.

Ο πούτσος του θέριευε αμέσως και εκείνος έφτυνε χοντρές, παχύρρευστες σταγόνες σιέλου με στόχο το αιματωμένο έμβολο. Κατά τη διάρκεια αυτού του πρωτόγονου τρόπου λιπάσματος δυο φαντασιώσεις στοίχειωνουν το μυαλό του Γενικού Διευθυντή της Υπηρεσίας Προβλέψεων. Στην πρώτη εκδοχή φορά σκουρόχρωμη μπλε φόρμα εργασίας και στέκεται στην αρχή μιας ανθρώπινης αλυσίδας εκατό εργατών. Καθήκον τους είναι να γεμίσουν ένα ειδικά διαμορφωμένο πτυελοδοχείο σε σχήμα γιγάντιας λεκάνης που γλιστρά σε ατσάλινο ιμάντα και σταματά ακριβώς κάτω από το πηγούνι του κάθε εργάτη για λίγα δευτερόλεπτα, με απώτερο στόχο σε ένα εργασιακό οκτάωρο να συσσωρευτεί αρκετό σάλιο για να λιπάνει έναν πλαστικό, λευκό πολιορκητικό κριό με φαλλικό σχήμα που εικονίζεται σε μια μικροσκοπική οθόνη . Οι εργάτες γνωρίζουν ότι εκεί προβάλλεται μια ζωντανή απεικόνιση των όσων συμβαίνουν σε κάποια άλλη αίθουσα , πιθανώς στην άλλη μεριά της φάμπρικας, αλλά κανείς τους δεν έχει υπάρξει μάρτυρας του 'θεϊκού λουσίματος' όπως αποκαλούν τα παλαιότερα στελέχη το τελικό στάδιο ,  καθώς η βάρδια λήγει πάντοτε αρκετά νωρίτερα. Στη δεύτερη εκδοχή ο Μαέστρος εχει χτενίσει τα μαλλιά του σε χωρίστρα και φορά το επίσημο σκούρο, ριγωτό κοστούμι του με ταιριαστά χοντρά, κοκκάλινα γυαλιά. Οι άνθρωποι στις κερκίδες επευφημούν το προηγούμενο ζευγάρι των διαγωνιζομένων που μόλις έχουν τελείωσει το νούμερό τους. Στο διάστημα των τηλεοπτικών διαφημίσεων εκείνος αρχίζει να κερώνει υπομονετικά ένα ζευγάρι χρυσά παγοπέδιλα που στη συνέχεια φορά στην προστατευόμενή του , μια ξανθιά χορεύτρια με αυστηρό, ψηλό κότσο και μάτια που μοιάζουν με ενεργό κρατήρα ηφαιστείου. Μόλις ηχήσει το ειδοποιητικό σήμαντρο εκείνος μηχανικά στέκεται πλάι της και της ψιθυρίζει στο αυτί την ίδια πάντα πρόταση: ' Καλό ταξίδι, μικρή μου '.

Τις περισσότερες φορές, όμως, οι σταγόνες δεν έβρισκαν το στόχο τους και γλιστρούσαν στα μπούτια της Καμίλας σαν μικροί καταρράκτες. Επειδή δε το αιδοίο της ήταν ιδιαιτέρως τριχωτό και κατάμαυρο σαν πτέρωμα κορακίου, συχνά είχε περάσει από το μυαλό του Μαέστρου να αιχμαλωτίσει εκείνη την εικόνα σε φιλμ , να την εμφανίσει σαν άλλος ταχυδακτυλουργός σε σκοτεινό καπέλο, να εμφιαλώσει την υγρότητά της σε κάδρο και να την εκθέσει δίπλα στη συλλογή του από άδεια μπουκάλια ακριβών ουίσκη  βαπτίζοντάς τη: ' Τα δάκρυα της αβύσσου'. Αντί να υποκύψει σε μια τόσο κακόγουστη πράξη , ομως , γλιστρούσε προς τα πίσω σαν αθλητής σε γραμμή εκκίνησης και στην απόλυτη ησυχία του σκότους μια ικετευτική λέξη της Καμίλας ηχούσε δυνατότερα από το πιστόλι του διαιτητή . Ο αγώνας ταχύτητας ήταν εξαιρετικά σύντομος μα ολωσδιόλου έντονος. Ο Μαέστρος  προέβλεπε πάντα σωστά τη βροχόπτωση στους λοφίσκους της Καμίλας, με πνεύμα διαυγές όσο η κάθε ξέχωρη στάλα, κι όταν έκοβε την κορδέλα της νίκης, χαλάρωνε τη λαβή του εναγκαλισμού σαν να ελευθέρωνε αλεξίπτωτο σε ανώμαλη προσγείωση επί ερημωμένης παραλίας . Τίναζε την άμμο από το παντελόνι και ένας αμίμητος παροξυσμός μορφασμών τον κυρίευε. Το τέλος ήταν ονειρικό,  και στη σιωπή που ακολουθούσε καταϊδρωμένη, μπορούσαν να κλάψουν ελεύθεροι και στεφανωμένοι, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Όταν η Καμίλα είχε ακούσει την πρόβλεψη του Μαέστρου την ημέρα εκείνη που τα μαργαριταρένια δόντια της έλαμπαν στον ουρανό, είχε ξεσπάσει σε γέλια και ακολούθως ποτίσει χωρίς κανένα δισταγμό την καράφλα του με το λάστιχο ποτίσματος αρνούμενη να χωνέψει τη βλακεία των λεγομένων του. Η ίδια μάλιστα είχε σημειώσει με περιπαικτική διάθεση : ' Μέχρι και εγώ μαζί σου στο κρεββάτι μας θα είμαι υγρότερη τούτο το Καλοκαίρι '. Τώρα, διαψευσμένη και πιο στεγνή από ποτέ βλέπει το είδωλό της στην τζαμένια πρόσοψη της απέναντι εταιρείας να δοκιμάζει  το λάστιχο ποτίσματος σαν ζωνάρι, σε ένα διπλανό παράθυρο το ίδιο είδωλο να παραπονιέται στην πωλήτρια για έλλειψη φαντασίας, παραδίπλα την υπάλληλο να παίζει έναν πανηγυρικό σκοπό στη φλογέρα, το ζωνάρι να ζωντανεύει, ένα χαζό χαμόγελο να ανθίζει και πάλι, για τελευταία φορά το είδωλό της να παραδίνεται στον πράσινο απρόσκλητο εραστή.

Κανείς δεν περίμενε εκείνη τη βροχή θραυσμάτων καταμεσής της πόλης, ούτε καν εγώ. Οι οδηγίες στους σκοπευτές ήταν σαφείς και απέριττες: ' Στοχεύσατε στην καρδιά'. Όλη εκείνη η φασαρία  των σπασμένων γυαλιών μου θύμισε τα πρωτόλεια ποιήματα μου . Ένα τέτοιο ποίημα ήταν η Καμίλα , ψεύτικo , άκαμπτo , άχαρo , ξεψυχισμένo , ανέμπνευστo, εξαντλητικά επιδιορθωμένo. Ο ημιδιάφανος φάκελος ήταν η ύστατη δοκιμασία και η Καμίλα είχε αποτύχει εξοργιστικά παταγωδώς. Αν δεν ήταν ο Ασβέστης, του οποίου το στιλπνό τρίχωμα επιδρά τόσο υπνωτιστικά κατά τις θωπείες, δεν θα είχα υπομείνει τις ερμηνευτικές ανοησίες που τόλμησε να εκστομίσει για το κείμενό μου και ίσως τη σάρωνα με το μικρό όπλο πολυβόλο που κρέμεται κάτω από τη δεξιά μασχάλη μου . Αυτό θα σήμαινε , όμως , ότι δεν θα αποτεφρωνόταν όπως το απαιτούσε η συμφωνία, θα σήμαινε ακόμα ότι ο εκτυφλωτικός ήλιος των ποιητάδων που μου έκλειναν συνωμοτικά το μάτι με κάθε μικρό σύννεφο εκείνο το διαβολεμένο πρωινό θα απομακρυνόταν για πάντα. Κι αν υπέμεινα το φρικτότερο μαρτύριο όλων, παναπεί το ποίημα να ορθώνει δικό του λόγο εναντίον του πατέρα του, ήταν διότι ήδη απ' την αρχή γνώριζα ότι η επιχείρηση θα στεφόταν με ολόχρυσο, διαστημικό μετάλλιο. Και να που το νέο μου ποίημα καταφτάνει εγκαίρως τώρα με το μονάκριβο, χάλκινο και στοργικά στιλβωμένο δίσκο του ανα χείρας φορτωμένο πανίερα όργανα.  Με αξιοθαύμαστη ευκολία, ακόμα και για μένα που τον τραγούδησα, έχει απεκδυθεί το ρόλο του καφετζή για εκείνον του αρχιμάγιστρου. Η απεμπόληση της Καμίλας είναι ο ωκεανός που εξατμίζεται μπροστά στα μάτια του Ωκεανού, είναι το αυτάρεσκο χαμόγελο και το σφίξιμο των κορδονιών πριν ανέβω την ανεμόσκαλα για τον ήλιο, είναι η ολόδικη πύρινη θέση μου στην τράπεζα των κατεργάρηδων.

Ένα πλατάγισμα χιονισμένης ουράς και οι ουράνιες μουσικές ζυγώνουν, τα ποτήρια γεμίζουν αμβροσία, ο νεοφερμένος ξεστομίζει την πρώτη λέξη ενός νέου ποιήματος.