Ο Βαριάντας

' Ας σταθούμε στο εξώφυλλο, αγαπητή ' όποιος αποδείχτηκε αρκετά οξύνους ώστε να διαρρήξει τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας της Εταιρείας και να εξαγοράσει τον Αλεξέι μας, αξίζει τη δέουσα προσοχή μας. Διακινδυνεύοντας να φανώ μικροαστικά ευγενικός και εστιάζοντας στην ιδιότητα σου της κυρίας, που οφείλω να ομολογήσω ότι με τόση φαντασία υποστηρίζεις, σε παρακαλώ πολύ, γλυκιά μου, να πλάσεις πρώτη το κορμί του θρασύτατου αποστολέα και ακολούθως να του εμφυσήσεις όση ψυχή ποθείς' είπα συνοδεύοντας την τελευταία φράση μου με μια ακαταμάχητη  ψευτο-υπόκλιση και συγχρονισμένο σταύρωμα του ποδιού, περήφανος για τον εαυτό μου που σε εκείνη τη σκακιστική αναμέτρηση είχα παίξει μια τόσο τολμηρή βαριάντα δουλοπρέπειας και θηλυπρέπειας με στόχο την εμπιστοσύνη της βασίλισσας. 

Επιπλέον, το πυρωμένο φως του ηλίου ζωγράφιζε τους καφέδες απελπιστικά νερουλούς και τις μαντλέν αντιορεκτικά στεγνές, ενώ η ετήσια, ορισμένη σύνοδος της Εταιρείας θα ξεκινούσε αυστηρά σε μία ώρα. Αυτή ήταν μια άλλη βαριάντα που πιο ταιριαστά θα τυπωνόταν σε Α4 στο πέρας ενός πολύπλοκου υπολογισμού που θα λάβαινε μέρος στα εσώψυχα ενός βοερού, ψυχρού και σίγουρα γκρίζου μηχανήματος με διαστάσεις ορθογώνιου δωματίου. Σκέφτομαι τώρα , πόσο θα έφριττε στο άκουσμα της λέξης ' βαριάντα ' ο εγκάρδιος φίλος μου και ποιητής, και φαντάζομαι ότι αν κατάφερνα να τον υγροποιήσω σε ενέσιμο ώστε να τρέξει στους νευρώνες μου και να ζήσει τα τελευταία λεπτά, όπως ακριβώς εγώ, μετά τη σωματοποίησή του θα ανέβαινε στο ολόλευκο τραπέζι λερώνοντας με τις ποιητικές αρβύλες του το πανάκριβο κάλυμμα και θα απήγγελνε με την μορφή ενός αυτοσχέδιου ρεπορτάζ την προσωπική του εκδοχή των δικών μου κακοδιατυπωμένων σκέψεων κοιτώντας κατάματα τον φλεγόμενο γίγαντα με ένα κουταλάκι για μικρόφωνο: ' Νέο χτύπημα του διάσημου πλέον εγκληματία Βαριάντα σημειώθηκε χθες σε κακόφημο στέκι της Αχαρνών . Το θύμα που οδηγήθηκε άμεσα σε σκιτσογράφο επαλήθευσε την περιγραφή του μελαχρινού, ψηλού και εντόνως τριχωτού νέου με σκούρα μάτια, ενώ έκανε λόγο και για ένα νέο στοιχείο, αυτό της εγγενούς βαρβαρότητας. Σημειωτέον ότι ο παράνομος μετανάστης χρησιμοποίησε πάλι την υπογραφή του, δηλαδή πουκάμισο εγκληματικά ανοιχτό και ελαφρό σκύψιμο που σκοπό είχε να επιδείξει το χτισμένο στήθος του, προτού σερβίρει το εκρηκτικό κοκταίηλ. Γιατροί επιβεβαίωσαν ότι η μπόμπα εξερράγη αρχικά στον οισοφάγο του θύματος και γλίστρησε μεθυστικά έως το στομάχι'. 

Και πράγματι έτσι έγινε. Σαν να απασφάλιστηκαν ορμητικά τα εγχειρισμένα χείλη της Καμίλας: ' Ο αποστολέας είναι πρώτα από όλα αγενής για να διακόπτει με τις κακόγουστες αφέλειές του την ακριβή τελετουργία του πρωινού μας και για το λόγο αυτό αναπόφευκτα άνδρας. Η ροζ σκίαση υποδηλώνει ότι έφτασε εδώ με κραυγαλέα, γυναικεία  αμφίεση, εικάζω, ενώ ο πρόχειρος, τσαπατσούλικος τρόπος που έχει στήσει το κείμενο του σημαίνει ότι δεν αφιέρωσε αρκετό χρόνο και σκέψη στο σχεδιασμό της. Φορούσε επομένως αυτονόητα υπερμεγέθη, σκούρα γυαλιά ηλίου,  μια φτηνή, ξανθιά περούκα χαμηλής ποιότητας σε στυλ bob cut πιθανότατα και κάποιο ελαφρύ φόρεμα που ψάρεψε από καλάθια λαϊκής. Η καμήλα Δρομέας που στολίζει το πακέτο με τα τσιγάρα υποδηλώνει ότι έφτασε εδώ μετά από κοπιαστικό ταξίδι και η μία καμπούρα της συμβολίζει έναν σταθμό μετεπίβασης. Όσον αφορά το κείμενο, έχω να παρατηρήσω ότι νοηματικά είναι απόλυτα ανούσιο, ενώ φορμαλιστικά η επανάληψη το καθιστά εντελώς αυνανιστικό.' Σε αυτό το σημείο η Καμίλα σηκώθηκε από την καρέκλα της, έσιαξε το αυστηρό, σκούρο φόρεμά της και έτσι όπως είχε στηθεί ευθυτενής και αγέρωχη, με τον φάκελο στο χέρι, τη φαντάστηκα σε κάποιο υπερυψωμένο βήμα στο κέντρο μιας κατάμεστης αίθουσας να διαβάζει συγκινημένη τον δικό της ευχαριστήριο λόγο . Αντί να ξεσπάσει σε λυγμούς, όμως, εκείνη πλησίασε στην άκρη της ταράτσας και σήκωσε τον φάκελο αντίκρυ στον ηλιο λέγοντας με σταθερή, σχεδόν κλινική φωνή  : 'Δεν αποκλείεται ο αποστολέας να έχει χρησιμοποιήσει κάποια κρυφή μελάνη ...' κι αυτό που σκόπευε να κάνει ήταν να εφαρμόσει μια απλούστατη μα αποτελεσματική μέθοδο αποκάλυψης αόρατων πληροφοριών που όλοι μας είχαμε διδαχτεί κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσής μας στην Εταιρεία, γεγονός που ποτέ δεν συνέβη διότι μία σφαίρα σφύριξε και θρυμμάτισε όλη τη μπροστινή επιφάνεια του γυάλινου κιγκλιδώματος. Κι έπειτα μια δεύτερη ακολούθησε. Ήταν αλήθεια, δεχόμασταν πυρά, αβοήθητοι σε εκείνη την ηλιοκαμένη ταράτσα στο κέντρο της πόλης.