Με την Καμίλα είχαμε γνωριστεί επτά χρόνια πριν, όταν ήμασταν αμφότεροι αρκετά αφελείς ώστε να πληρώσουμε ένα γενναίο ποσό με σκοπό να παρακολουθήσουμε επτά αλληλοδιάδοχες διαλέξεις υπό τον γενικό τίτλο : ' Πρακτικές εφαρμογές της θεωρίας του χάους '. Αρχικά είχα πιστέψει πως ο υπεύθυνος Καθηγητής την είχε μισθώσει για την παρουσία της σε εκείνο το σκονισμένο, εγκαταλελειμένο εργοστάσιο γκαζόζων, καθώς η εμφάνισή της παρέπεμπε εμφανώς σε είδος των λεπιδόπτερων με τις τεράστιες, τεχνητές, χρωματιστές βλεφαρίδες της, τα διαφανή στρώματα ρούχων που λιγόστευαν σταθερά κατά ένα τεμάχιο κάθε μέρα και την τάση της να περιφέρεται σπασμωδικά από έδρανο σε έδρανο σαν πεταλούδα σε οίστρο. Όλοι οι παραπάνω λόγοι σε συνδυασμό με μια αδικαιολόγητη καχυποψία μου απέναντι στις μοιραίες γυναίκες με είχαν αποτρέψει από το να την προσεγγίσω και να τη ζητήσω σε δείπνο. Την Κυριακή της τελευταίας διάλεξης, όμως, όταν είχε αποδιώξει όλο το περιττό ύφασμα, αντιλήφθηκα μετά από εξονυχιστική παρατήρηση ότι το ακριβό ρίμελ με την πολύπλοκη σύνθεση που αγόραζε ίσως σε κάποιο πανάκριβο πολυκατάστημα από μια άσπιλη πωλήτρια σε λευκή, εργαστηριακή ρόμπα, δεν επικάλυπτε επαρκώς τα ερωτικά σημάδια που κοσμούσαν αμφιπλεύρως σαν άλλα παράσημα του Τάγματος του Φοίνικα ( διότι ήταν ομολογουμένως αλλοδαπή λόγω της εξωτικής φύσης της και επιπλέον οι εξαίρετες πράξεις της ηύξαιναν το διεθνές γόητρο της Ελλάδας ) τους γυμνούς, ημιδιάφανους ώμους της. Πεπεισμένος ότι μπορούσε ευτυχώς να υποκύψει στα ανθρώπινα πάθη και ότι σάρκινοι λεκέδες δεν είχαν προκληθεί από το καυτό σίδερο που είχε ισιώσει τις μεταξένιες μπούκλες της ή, αλίμονο, από την ίδια σε μια προσπάθεια να παρασύρει ένα θήραμα, σαν εμένα, στη φωλιά της, ζέστανα τις φωνητικές μου χορδές και πλησιάζοντας σε απόσταση αναπνοής, της απηύθηνα σε άπταιστα αγγλικά μια ερώτηση ειδικού ενδιαφέροντος που είχα στηρίξει σε μια πασίγνωστη ρήση του Έντουαρτ Λόρεντζ.
Εκείνη κάρφωσε αυτό το απροσπέλαστο βλέμμα αρχαίας Σφίγγας στο δικό μου και χωρίς να χαλαρώσει ούτε ένα μυώνα, ψαχούλεψε στα τυφλά το ανθηρό ντεκολτέ της και ανέσυρε με χειρουργική ακρίβεια μια κατακόκκινη, αρωματισμένη κάρτα σε χρυσή γραμματοσειρά: ' Είμαι η Καμίλα ' είπε με ορθή φωνή που σιώπησε πλήρως τον απόηχο της ερώτησής μου, τείνοντας την κάρτα προς το μέρος μου, αφού την έπαιξε για λίγο στα λεπτά δάχτυλά της σαν άλλο μπεγλέρι, μεταβιβάζοντας άμεσα την προσοχή μου από το καλοχυμένο στήθος της στους εύθραυστους καρπούς και τις ρουμπινένιες αρτηρίες της. Φαντάστηκα τότε τον εαυτό μου έγκλειστο σε ένα ασανσέρ με χειριστή εκείνη, να ξεχειλίζει το αυστηρό μπλε κοστούμι με τις καμπύλες μιας άλλης δεκαετίες και τα σιρίτια που στολίζουν το μέτωπό της σαν άλλες αφέλειες να χορεύουν όσο ταξιδεύουμε στο ατέλειωτο κορμί της από τις βελούδινες γάμπες, στην τσουλήθρα της μέσης και ακόμη ψηλότερα στο ρετιρέ του αρωματισμένου λαιμού της . Με αφύπνισε γρήγορα, εντείνοντας το πέτρινο βλέμμα της, σαν να ήθελε να με χλευάσει για την ανοησία μου να μιλήσω σε μια ντόπια Θηβαία με επιτηδευμένη βρετανική προφορά . Κατόπιν πετάρισε για μια μόνο στιγμή, μετά από όλα εκείνα τα στυλωμένα λεπτά που μου είχαν φανεί σαν χιλιετίες , τα βλέφαρά της, σαν να ήθελε να με σπρώξει στο γκρεμό επειδή απάντησα λανθασμένα στο αίνιγμά της και τούτη μόνο η στιγμή ήταν αρκετή για να πιστέψω σε ό,τι δεν κατάφερε να με πείσει σε σαρανταεννιά ώρες διάλεξης ο υπεύθυνος Καθηγητής: Το πετάρισμα αυτό των βλεφάρων της, ήταν αρκετό για να προκαλέσει χιονοθύελλα στα υψίπεδα της Κίνας.
