Εγκάρδιος ποιητής

Ένας εγκάρδιος φίλος μου, ποιητής στο επάγγελμα, με το ελάττωμα να χουφτώνει τον κάβαλό του κάθε φορά που συστηνόταν για να εμφατίσει ακριβώς τον εμπρόθετο προσδιορισμό που κατά τα λεγόμενά του τον διαχώριζε από τους ' ετεροαπασχολούμενους γραφιάδες ', δηλαδή εκείνη την ανθρώπινη ομάδα με την ιδιότητα να δημοσιεύει έντυπα μα ψευδή συμπτώματα κατάθλιψης, και στον οποίο αποκλειστικά εκμυστηρευόμουν  τις όποιες περιπτύξεις μου, είχε εύστοχα σημειώσει ένα ομιχλώδες απόγευμα στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου πολυτελείας, πως εγώ και η Καμίλα απο τη στιγμή της ομολογουμένως άβολης πρώτης επαφής μας και εφεξής αλληλοσυμπληρωνόμασταν ' όπως το δοξάρι με τις αλογίσιες χορδές, όπως μια πρέζα αλάτι με φρεσκοτηγανισμένες πατάτες, όπως μια άνω τελεία σε μια μακρά περίοδο λόγου, όπως οι ρυτίδες με την βουτολονική τοξίνη.' 

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι αν η φίλτατη Καμίλα είχε υπάρξει μάρτυς αυτής της ολοζώντανης διατύπωσης που θα μπορούσε να είχε ξεστομίσει κάποιος σύμβουλος γάμου και μανιώδης αναγνώστης του Ζολά στον ελεύθερο χρόνο του, θα ξάφνιαζε ( ως αριστερόχειρ ) με ένα απότομο και ζυγισμένο χαστούκι τον εγκάρδιο φίλο μου και ποιητή φροντίζοντας να τον σημαδέψει αν όχι για το υπόλοιπο της ζωής του, τουλάχιστον για το υπόλοιπο της σταδιοδρομίας του. Το ίδιο πεπεισμένος είμαι ότι, αφότου η περιστρεφόμενη πόρτα του πεντάστερου ξενοδοχείου εξαφάνιζε και το τελευταίο ίχνος του αέρινου φορέματός της, εκείνη θα έσπευδε στο κοντινότερο καρτοτηλέφωνο και ταραγμένη θα αγνοούσε τους κανόνες υγιεινής πιέζοντας το ακουστικό στα χείλη της. Άγαρμπα θα πληκτρολογούσε το πρώτο επείγον νούμερο στην ατζέντα της και με τρεμάμενη φωνή θα όριζε συνάντηση με τον καλύτερο αισθητικό χειρουργό της οικουμένης ή πιθανόν τον υιό του, αφού η Καμίλα είχε καταγράψει το νούμερο αυτό δέκα χρόνια  πριν και με αξιοθαύμαστο θάρρος το μετέγγραφε σε κάθε νέα δερμάτινη ατζέντα μέχρι να φτάσει η στιγμή  εκείνη που θα επιβεβαιωνόταν έστω και υπό τη μορφή παρομοίωσης ο μεγαλύτερος φόβος της : ότι η νομοτέλεια της φύσης είχε υποβιβάσει την ένταση του βλέμματος της από μοχλό καταστροφικής χιονοθύελλας σε σκουριασμένο μάνταλο ξέπνοου ανέμου.

Ίσως ήταν αυτός ο άνεμος της στερεωμένης φθοράς που φύσηξε στην ταράτσα της Εταιρείας και μας ανακούφισε προσωρινά από την αφόρητη ζέστη του Ιούνη. Ίσως ήταν μάλιστα ο ίδιος άνεμος  που ανασήκωσε λιγάκι το μόνιμο, ημιδιάφανο δίχτυ που στόλιζε σαν άλλη μάσκα το επιδιορθωμένο πρόσωπο της Καμίλας και μετέφερε τα εξής λόγια από τα γεμισμένα χείλη της: ' Άνοιξε το λοιπόν, τι περιμένεις;'